Κατασκευή Αυτοκινητόδρομου Ε 65

Συνέχιση της συζήτησης επί της αρχής, των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Χωροταξίας και Δημοσίων Έργων

«Κύρωση Σύμβασης Παραχώρησης του Έργου της Μελέτης, Κατασκευής, Χρηματοδότησης, Λειτουργίας, Συντήρησης και Εκμετάλλευσης του Αυτοκινητοδρόμου Κεντρικής Ελλάδος (Ε65) και ρύθμιση συναφών θεμάτων»

12/7/2007

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Φίλιππος Πετσάλνικος): Το λόγο έχει ζητήσει ο συνάδελφος, Βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, κ. Ξενοφών Βεργίνης.
Ορίστε, κύριε Βεργίνη, έχετε το λόγο.
ΞΕΝΟΦΩΝ ΒΕΡΓΙΝΗΣ: Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Κύριε Πρόεδρε, παρακολούθησα τη συζήτηση επί του νομοσχεδίου στην Επιτροπή και εκεί είχα την ευκαιρία να κάνω τις παρατηρήσεις μου. Πίστευα ότι δεν χρειαζόταν να παρέμβω ξανά, αλλά λόγω της εμμονής, ιδιαίτερα του γενικού εισηγητή της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, χρειάζεται να επανέλθω.
Καταρχήν, πρόκειται για ένα νομοσχέδιο για το οποίο πραγματικά χαίρομαι που όλοι συμφωνούμε αναμφισβήτητα ως προς το ρόλο, αλλά και τη χρησιμότητα του έργου. Η διαφωνία από ό,τι βλέπω είναι ως προς το κόστος του έργου και γιατί ο ανάδοχος τελικά αποδέχθηκε να εκτελέσει και να λειτουργήσει ένα έργο με μικρότερη εκτίμηση από ό,τι έκρινε το δημόσιο.
Αυτό το πράγμα μου λέει το εξής. Είχαμε συνηθίσει ο ιδιώτης να ζητάει πολύ περισσότερα και το δημόσιο να ενδίδει κάθε φορά στις ορέξεις, τις επιθυμίες ή τις εκτιμήσεις -αν θέλετε- του αναδόχου ή του προσφέροντος.
Εδώ πραγματικά δεχόμαστε ότι το έργο, πέρα από τη χρησιμότητα, είναι και αναγκαίο, προκειμένου να λειτουργήσουν οι άλλοι οδικοί άξονες, δηλαδή η Εγνατία, αλλά και τα άλλα επίσης έργα, όπως είναι και η Ιόνιος Οδός. Θα έλεγα ότι το έργο αυτό τα διασυνδέει, το νευρικό σύστημα ολοκληρώνεται από πλευράς οδικών αξόνων.
Γιατί, λοιπόν, επιμένει η Αξιωματική Αντιπολίτευση; Εγώ τα στοιχεία -αν και λείπει ο κύριος Φωτιάδης- τα βλέπω σε παρούσα αξία. Γιατί στα στοιχεία, κύριε Πρόεδρε, πρέπει να έχουμε μια συγκρισιμότητα. Αν δεν έχουμε συγκρισιμότητα, δεν έχουμε αναφορά βάσης. Συνεπώς, δεν μπορούμε να συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα.
Αφού λοιπόν, τα βλέπουμε σε παρούσα αξία, βλέπουμε το εξής. Ο ιδιώτης εκτιμά το κόστος κατασκευής σε 388 περίπου εκατομμύρια ευρώ. Μα, το ίδιο βλέπουμε ότι εκτιμά και το δημόσιο, 388 εκατομμύρια ευρώ. Από πλευράς περιόδου λειτουργίας, σε παρούσα αξία, ο ιδιώτης εκτιμά 411,5 εκατομμύρια ευρώ και το ελληνικό δημόσιο εκτιμά 671 εκατομμύρια ευρώ.
Το παράδοξο ή παράξενο για τον κύριο Φωτιάδη είναι ότι υπάρχει εδώ μικρότερη εκτίμηση του ιδιώτη-κατασκευαστή από ό,τι του δημοσίου. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Ο ιδιώτης ενδιαφέρεται να πάρει το έργο και πολλές φορές οι ιδιώτες εκτιμούν πολύ καλύτερα τα θέματα αγοράς -και εδώ εμπίπτει η λειτουργία σε θέματα ευρύτερης αντίληψης αγοράς- από ό,τι το δημόσιο, από ό,τι ένα γραφείο του δημοσίου.
Έχουμε εδώ πράγματι μία διαφορά. Και η συνολική διαφορά μεταξύ εκτίμησης του αναδόχου και του δημοσίου είναι γύρω στα 259 εκατομμύρια ευρώ, δηλαδή 24%. Έρχεται, όμως, συνολικά να καλυφθεί αυτό με μία υπερεκτίμηση που κάνει ο ιδιώτης.
Σε τι, κύριε Πρόεδρε και κύριοι συνάδελφοι; Κάνει υπερεκτίμηση της απόδοσης του έργου μέσω διοδίων και επίσης, της απόδοσης των ιδίων κεφαλαίων. Άρα, λοιπόν, έρχεται αυτή τη διαφορά να την υπερκαλύψει με τις εκτιμήσεις του ο ιδιώτης. Από την εκτίμηση του για την απόδοση του έργου είτε μέσω των διοδίων είτε μέσω της μεγαλύτερης απόδοσης των κεφαλαίων του, θεωρεί ότι το έργο αυτό είναι συμφέρον να το αναλάβει. Άρα, δεν αντιλαμβάνομαι γιατί αυτό που είναι πλεονέκτημα, το παίρνουμε ως μειονέκτημα στο συγκεκριμένο έργο.
Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, αυτή την εμμονή ότι τελικά εδώ το Υπουργείο -και το δημόσιο επομένως- πάει ενάντια στο δημόσιο συμφέρον. Αντίθετα, είναι υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, διότι δέχεται μια προσφορά η οποία είναι μικρότερη.
Τι θα μπορούσε, όμως, να επικαλεσθεί η Αξιωματική Αντιπολίτευση; «Θα γίνει το έργο, κύριε Υπουργέ;» Και έρχεται το Υπουργείο και λέει «βεβαίως θα γίνει το έργο και χωρίς εγγύηση του δημοσίου». Γιατί αν ήταν με εγγύηση του δημοσίου, θα επικαλείτο ότι τελικά, επειδή ακριβώς έχει εγγύηση του δημοσίου, αναλαμβάνει να κάνει αυτό το έργο και με μικρότερο κόστος. Δεν είναι όμως έτσι, διότι τελικά το ελληνικό δημόσιο —και δεν κάνω λάθος σ’ αυτό, γιατί αναφέρεται μέσα- δεν δίνει εγγύηση. Έτσι δεν είναι, κύριε Υπουργέ;
Αλλά ποιος δίνει τότε εγγυήσεις για να εκτελεστεί το έργο; Οι ίδιες οι τράπεζες οι οποίες χρηματοδοτούν, κύριε Πρόεδρε, εξ ολοκλήρου το έργο. Οι τράπεζες που έχουν —και το γνωρίζουμε πολύ καλά- την ορθότερη εκτίμηση κόστους χρήματος, τόσο λάθος θα έκαναν για να χαρίσουν χρήμα στον ιδιώτη; Δεν το αντιλαμβάνομαι, λοιπόν, ούτε αυτό και δεν μπορώ πραγματικά οικονομικά ούτε να το αποδείξω ούτε και να το αποδεχθώ βεβαίως, με όλη την καλή διάθεση που έχω.
Η συμμετοχή, λοιπόν, του δημοσίου —και το λέω στους συναδέλφους της Αντιπολίτευσης ευρύτερα- είναι γύρω στο 32% με 33%, δηλαδή μια από τις χαμηλότερες συμμετοχές δημοσίου σε μεγάλα έργα. Εάν τη συγκρίνουμε μάλιστα, κύριε Υπουργέ, με τη συμμετοχή δημοσίου παλαιότερων έργων, προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν υπάρχει σύγκριση. Και έρχεσθε εσείς, με μια συμμετοχή δημοσίου 33%, να εκτελέσετε ένα σπουδαιότατο έργο και μάλιστα προς τα συμφέρον του ελληνικού δημοσίου. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η διαφορά;
Κύριοι συνάδελφοι, βλέπω επίσης και ένα τρίτο σημείο. Έρχεται ένας κατασκευαστής ιδιώτης και λέει «εμένα με συμφέρει να λειτουργήσω το έργο με μια απόδοση του 5,6%». Και εμείς του λέμε «εμείς μπορούμε να σε συγχωρήσουμε και να δεχθούμε ακόμα και το 8,58%, διότι αυτό φαίνεται μέσα από την αγορά». Και εκείνος λέει «όχι, διότι εγώ το κέρδος μου θα το βγάλω από την εκμετάλλευση του έργου». Εμείς δηλαδή δεν το δεχόμαστε αυτό και του λέμε, γιατί να δέχεται να εκτελέσει και να λειτουργήσει ένα έργο με μικρότερη απόδοση; Δηλαδή θα πρέπει να πούμε ότι πρέπει να πάρει πολύ περισσότερα για να εκτελέσει και να λειτουργήσει το έργο; Δεν είναι αυτό το παράδοξο της υπόθεσης;
Κύριε Πρόεδρε, τελειώνοντας θα πω ότι θεωρώ ότι πράγματι αυτά τα μεγάλα έργα δεν πρέπει να εκτιμούνται με την έννοια της παρούσης αξίας και υπό την στενή έννοια του κόστους εκτέλεσης του έργου, αλλά υπό την έννοια των κυλιόμενων ωφελημάτων που έχει ένα έργο υποδομής που θα λειτουργήσει από εδώ και πέρα για δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια.
Και αν σκεφθούμε ότι στο παρελθόν, μέχρι σήμερα, η χώρα μας στερείται αυτών των μεγάλων οδικών αξόνων —άρα, απόδοσης και αναπτυξιακής πορείας αυτού του τόπου- αντιλαμβάνεστε ότι τελικά αξίζει τον κόπο να δώσει κανένας μεγαλύτερη προσοχή σε ό,τι αφορά την εκτέλεση του παραγωγικού έργου, βλέποντας τη μελλοντική αξία και βλέποντας τα μελλοντικά ωφελήματα. Γιατί το έργο αυτό θα αξιοποιήσει και άλλα έργα τα οποία έχουν γίνει και αν δεν γίνει αυτό, θα έχουμε μειωμένη απόδοση των άλλων έργων.
Κλείνοντας, θεωρώ ότι πρέπει να συγχαρώ το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Δημοσίων ‘Έργων και επίσης να συγχαρώ την πολιτική ηγεσία, τον κ. Σουφλιά και τον Υφυπουργό, διότι πράγματι έφεραν στη Βουλή των Ελλήνων ένα ακόμα σημαντικότατο έργο, ένα έργο το οποίο πραγματικά θα αφήσει εποχή και θα συνδράμει στην απόδοση και των άλλων μεγάλων έργων.
Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.